تصاج

یک داستا ن فرانسوی همراه با ترجمه

Bernadette Soubirous

Avec sa sœur Marie et Jeanne, une camarade de classe, Bernadette ramasse du bois mort pour le chauffage à l'extérieur de la ville de Lourdes ; alors qu'elle est restée en arrière, ses compagnes lui conseillent de ne pas s'aventurer dans la rivière froide près des grottes de Massabielle, de peur de tomber malade. Alors qu'elle est sur le point de traverser quand même, Bernadette est distraite par un souffle étrange et un changement dans la luminosité. En examinant la grotte, elle y trouve une belle dame debout dans la lumière brillante et tenant un chapelet de perles. Elle le raconte à sa sœur et à son amie, qui promettent de ne rien dire, mais, bien sûr, elles ne s'en privent pas et l'histoire se répand bientôt dans toute la ville. Beaucoup, y compris Bérnarde, la tante de Bernadette, la croient et la défendent devant ses parents incrédules, mais Bernadette doit affronter seule les autorités civiles et religieuses. Questionnée à plusieurs reprises, elle s'en tient fermement à son histoire étrange et continue de revenir à la grotte comme la dame le lui a demandé. Elle brave le ridicule au moment où la dame lui dit de boire et de se laver à une source qui n'existe pas, mais elle creuse un trou dans le sol et utilise du sable mouillé et de la boue. L'eau commence ensuite à couler et manifeste des propriétés miraculeuses : des guérisons se produisent. La dame finit par s'identifier comme « l'Immaculée Conception ». Les autorités civiles essaient de faire déclarer folle Bernadette, tandis que l'Église veut une enquête en forme pour savoir si l’enfant est une simulatrice, une folle, ou si elle est sincère. Elles concluent que ce qu'elle a vu est bien réel.

وقتی که خارج از شهر لورد برنادت همراه خواهرش ماری و جین یکی از هم صنفی هایش، چوب برای هیزم بخاری جمع می کردند، او از همراهانش پس ماند. آنها به برنادت توصیه کرده بودند که به دریای نزدیک غار ماسابیل نرود چون به علت سردی خطر مریض شدن او است. برنادت در حال عبور از آنجا بود که توجهش به نسیمی غریب و تغییری عجیب در روشنایی آن طرف جلب شد. در هنگام بازرسی غار زنی زیبا را یافت که زیر نور درخشنده ای ایستاده بود و تسبیحی از مروارید در دست داشت. برنادت این موضوع را برای خواهر و دوستش قصه کرد و آنها قول دادند که چیزی در این باره به کسی نگویند. ولی، البته که آنها خود را از گفتن محروم نکردند و این حکایت به زودی در تمام شهر پراکنده شد. بسیاری از جمله برنارد، عمۀ برنادت آن را باور داشتند و از آن در برابر والدین دیرباور برنادت دفاع میکردند. اما برنادت باید تنها با بزرگان دینی و محلی روبرو می شد. در سوال و جواب های متعدد او بر حکایت عجیب خود ایستادگی می کرد و همچنان به رفتن به غار ادامه میداد همانطور که آن زن از او خواسته بود. وقتی برنادت به مردم گفت که آن زن از او خواسته که از چشمه ای که وجود ندارد آب بنوشد و خود را بشوید همه مسخره اش کردند، اما او گودالی کند و خاک و گل آن را کنار زد. آب از گودال جاری شد و ویژگی های معجزه آسایش را فاش کرد: شفا حاصل شد. آن زن به مفهوم "آبستنی معصومانه" شناخته شد. زمانی که کلیسا تحقیقاتی را برای دانستن اینکه آیا کودک متظاهر است یا دیوانه و یا راستگو، انجام می داد بزرگان شهرسعی می کردند او را زن دیوانه معرفی کنند. ولی آنها نتیجه گرفتند آنچه برنادت دیده است واقعیت داشته.